آندم که آرزوهایت را به باد می سپردی
زمین بلوغ عطش زای شقایقها را می خندید
من هنوز نبودم
تو به کدامین گناه دل دادی
که اینک کابوس های یائسگی ات را تف می کنی
حوا
مادینه مقدس عشق
آندم که آرزوهایت را به ماه می گفتی
و کودکی ات را
با تاب بسته به نال کهور قسمت میکردی
من هنوز نبودم
کدامین گناه کبیره را درآغوش کشیدی
که تقاصش
سیاه چادر سردیست که بر سر داری
حوا
اله عشق و درد و تحمل
آن روزها و هزاران روز دیگر
که من هنوز نبودم
وزمین
زایش شقایقها را درد می کشید
باور داشتی که روزی
چون امروز
که من هستم و تو هستی
شقایقی نباشد و لبخندی
باور داشتی که روزی
چون امروز
چنین سرد و خاموش
آرزوهایت را در خاک تجزیه شوی
به من بگو
بگو به کدامین گناه دل سپردی
حوای قرن ۲۱