من آدمم
من آدمم
رانده شده از بهشت
در کوره افسانه ای گنگ و نا محسوس زاده شدم
و سیب تمنای حوا را خوردم
من آدمم
اهرام را من آفریدم
تا چون غمی کهنه بر قلبم بگذارم
دیوار چین را آفریدم
تا خود را در حصاری سرد پنهان کنم
آنگاه که با عشق
باغهای معلق بابل را باغبان بودم
اسکندر شدم
سوزاندمش
و خود به زهری تلخ عاشقانه مردم
و اینک خواب شبم آشفته است
من قاتل عشقم ام
میخواهم سالها و سالها بگریم و دور از خود بمیرم
زیرا که من زیبا گل کویر زندگی ام را خشکاندم
مرا بنگرید
من آدمم
به خود زخم میزنم
و با کاردی خونین بر صحنه شب دلقک شده ام
