قلم
هزاران تاول بر پوست تبناک کاغذ می شکوفاند
تا سرنوشت مرا بنویسد
یاوه هایی که گوش زندگی را پر کرده اند
معجزه هایی از تب بی فلسفگی زمین اند
لحظه های زندگی ام
که بر کاغذ تاول می زنند
و مرگ
که با ریشخندی از اطمینان
آغوش حقیقتش را برویم گشوده است
کفشهای نقره ای من
یادگار تلاش بزرگ من اند
که اوج زندگی را با آن به شکل مرگ قدم می زدم
تاولهای دفترم
خرمن پوسیده رگهایم اند
که در گوشه گوشه تنم به باد می رود
و جانورانی همزاد من
از جنس من
به این آرزویم می خندند
که زخمی نو بر پوستم می خواهم
زخمی با شکوفه های سرخ
با شکوفه های سرخ
با قطره های سرخ
با قطره های سرخ
با قطره های سرخ
....