روزی از این سرزمین خواهم رفت
و تو را خواهم برد
آرزوهایم در سوی دیگر زمین بجا مانده است
دیوار انتظار را فرو خواهم ریخت
پشت این دیوار
پشت گذر سنگین ثانیه ها قلبم خاک میخورد
میخواهم فراموش کنم جهان اعداد را
خسته ام از این شماره های بی احساس
که زندگی را به حد بینهایت پوچی سوق میدهند
قلب من در سوی دیگر زمین تقسیم شده است
میخواهم بگریزم از از این کلمات
از این هجاهای سرد
که در زبان این مردم
عشق را به سلاخ خانه های فلسفه می برد
آن دورها
پشت قافیه ها
هیچ سخنی نیست که محکومم کند
و کلمات همه بوی دوستی دارند
آنجا در آن سرزمین
جایی که از همه نگاهها پنهان است
عشق را به دادگاه سوال محاکمه نمیکنند
و دوست داشتن پشت درهای شک زندانی نیست
آنجا ماه نورش را بی حساب به شاخه ها میدهد
و فلسفه به قلب انسان نزدیکتر است
آنجا
در سرزمینی که با متر تقسیم نمیشود
گل سرخی خواهیم کاشت
تو را باز خواهم یافت
دستت را خواهم گرفت و به سایه آن گل پناهت خواهم داد
تا از طوفان شک در امان باشی
آنجا
در آن سرزمین
جایی که نیمه دیگر زمین است
جایی که نیم دیگر من و توست
هیچ کس نیست
که زخم کلماتش ساحل آرام قلبمان را بیاشوبد