آه خواهرم
که زیبایی تنها گناه توست
در چادر اعتقادی سیاه
تا به کی زخم خواهی خورد
هر بهار
که زمین شکوهکده
رنگ و آواز است
وعشوه گل
نسیم را به دشتها میکشاند
سهم تو
همه سکوت سکوت سکوت
میخواهم
سکوت لبانت رافریادی باشم
به این شب پرستان بگویم
ماه را در مرداب ننگرید
انعکاسی بیش نیست
آنچه را به صلیب دین کشیده اید
آفریننده بهار بهار زندگیست
آه
خواهرم
خواهرم
خواهرم
که زیبایی تنها گناهت است
تو نیز
قرنهاست خود را فراموش کرده ای
قرنهاست به این سکوت خو گرفته ای
و من
که مرثیه گوی مرگ خورشیدم
از لرزش صدایم شرمگینم